WSTĘP 

        Każdy w życiu ma cel, do którego dąży. Ja sama jeszcze swojej drogi nie wyznaczyłam. Nie wszyscy mogą sobie pozwolić na wybór. Przed moimi narodzinami, na świat wypuszczono broń biologiczną, która zniszczyła pół świata. Oczywiście to nie wszystko, szybko pojawiły się objawy, które całkowicie zmieniły bieg historii. Ku zaskoczeniu wszystkich, ludzkie DNA zaczęło mutować. Niektórzy ludzie zmieniali się w wilki, inni zaś w krwiożercze potwory, które napadały i wysysały krew ludzi, których kod genetyczny nie uległ zmianie. Na początku nie przyjmowano do wiadomości, że potwory z bajek i legend mogą istnieć, ale szybko okazało się, że każda historia ma                                                  w sobie więcej niż ziarno prawdy. . .

 Jestem Elizabeth Crystal druga córka szanowanego doktora Philipa Crystal’a . Moje życie do tej pory wydawało się być w miarę normalne, chodzę do państwowego liceum Staples High  w Westport, mieszkam w dużym domu z ogrodem, myślę o studiach. Cudowna normalność prawda? Też tak myślałam.. Lecz wszystko się zmieniło w dniu, gdy do szkoły dołączyli nowi uczniowie…

 Rozdział 1

- Oj tam?! - powiedziałam idąc obok mojej przyjaciółki Catheriny .

- Mają ich wpuścić do szkoły nie rozumiesz?!  Mają siedzieć z nami w jednej Sali!! A co gorsza może w jednej ławce!! – spojrzała na mnie przerażonymi szaro -niebieskimi oczami.

- Spokojnie, Cat, nie przesadzaj, przecież siedzę z tobą na każdej lekcji – zaśmiałam się uspokajając ją.

- Nie prawda! Na hiszpańskim siedzimy osobno i na dodatek w innych salach – powiedziała naburmuszona.

- Hej –zatrzymałam ją w korytarzu – nawet ich jeszcze nie ma, a ty panikujesz – ścisnęłam ją lekko za ramię.

- No wiem, ranyy.. Jak ty możesz być taka spokojna? Nie rozumiem  tego.  – Spojrzała na mnie pytająco.

-  Mój tata mówił na apelu, że oni nie są niebezpieczni, są kontrolowani przez jednostki bezpieczeństwa. No i w szkole jest ochrona, nic nam głuptasie nie zagraża – schowałam dwa zeszyty do torby i wyjęłam książkę od historii z szafki.

- Ale sam fakt, że potrafią zabić bez mrugnięcia okiem, to mnie przeraża - wyszeptała zamykając swoją szafkę.

- Wiem też się martwię, naprawdę, ale musisz ich poznać żeby, cokolwiek o nich powiedzieć – westchnęłam zrezygnowana.

- To co! Nie oglądałaś wiadomość, ani nie czytałaś gazet? - Ramię w ramię szłyśmy do Sali od historii. Nagle, dziwnie wszystko ucichło, a korytarz był przecież pełen uczniów. Czułam się tak, jakby ktoś zatrzymał czas. Zauważyłam, że patrzyli się na kogoś za naszymi plecami. Obie odwróciłyśmy się w tym samym momencie i ujrzałyśmy ich.. Było ich pięcioro. Dwie dziewczyny i trzech chłopaków. W myślach nasuwało się tylko jedno słowo… przepiękni. Aż zapierało dech. Moje rozmyślania zniknęły, gdy poczułam rękę na ramieniu.

- Chodźmy stad – szepnęła przerażona Cat

- Tak, oczywiście – odpowiedziałam automatycznie, lecz ciągle czułam zachwyt.

  Wpadłyśmy do sali historycznej i usiadłyśmy w naszej ławce. Powoli zapełniała się ona uczniami. Na języku  był tylko jeden temat. Wszyscy czekali z zaciśniętym żołądkiem na wieści, czy ktoś z nich będzie miał plan podobny do nas i dołączy do naszej grupy. 
Tutaj ,w Staples High każdy uczeń ma indywidualny plan lekcji. Zmienia nam się on, co semestr. Oczywiście przedmioty są dobierane według profilu ucznia. Tak jak na przykład ja jestem na kierunku medycznym. 

Kiedy otworzyły się drzwi, Cat złapała mnie za rękę tak mocno, że aż się skrzywiłam. Weszła jedna z nich. Wysoka dziewczyna o filigranowej sylwetce. Ma piękną jasną cerę, piegi na nosie były ledwo widoczne, blado różowe usta zaciskały się prawdopodobnie ze stresu, włosy w kolorze ciemnego złota opadały falami na jej ramiona. Ale najbardziej wzrok przykuwały jej oczy, błękitem przypominające zachmurzone niebo. Prawdopodobnie to dzięki nim, właśnie w tej chwili, skradła serca chłopakom z klasy. Wszyscy patrzyli na nią w ciszy, z zachwytem wymalowanym na twarzy. 

Była moim przeciwieństwem, byłam  lekko opalona ,przez co moja skóra miała kolor karmelu , farbowane rude włosy, które sięgały mi za łopatki  ale wydawały się krótsze bo są falowane.  Niestety byłam prawie o głowę niższa od niej. Nie przeszkadza mi to, ale chciałabym być odrobinę wyższa. Nie miałam pięknej sylwetki jak ona , byłam pełniejsza w wielu różnych miejscach. To, co w sobie kochałam to oczy, zielono-brązowe z kolorowymi refleksami, otoczone były gęstymi czarnymi rzęsami. Często słyszałam od koleżanek komplementy na ich temat.

-Klaso, to wasza nowa koleżanka Sarah, mam nadzieję, że przyjmiecie ją ciepło- powiedział profesor Nolan - usiądź za dziewczynami – wskazał za nas. Czułam jak Cat drętwieje ze strachu.

Szła z taką gracją, że aż się zawstydziłam, na myśl o tym jak ja chodzę, potykając się o mały kamyk na prostej drodze. Szybko spuściłam wzrok na książkę, ściskałam ją z taką siłą, że moje kostki pobielały.  Spojrzałam ukradkiem na Cat, trzęsła się i była cała czerwona na twarzy.  Po pięciu minutach lekcji poczułam jak chłodna ręka dotyka mojego ramienia. Powoli odwróciłam się w stronę Sary. Była tak samo przerażona jak ja. Wtedy zrozumiałam, że to dla niej także jest coś nowego i zarazem strasznego, poznać zwykłych ludzi. Ściskała obie dłonie jakby to jej pomagało nie uciec z Sali.

- Czy mogłabyś pożyczyć mi książkę? - Nieśmiało spytała patrząc mi w oczy.

- Oczywiście – uspokoiłam się trochę, miała ciepły spokojny głos

- Dziękuję – położyła książkę na ławce tak delikatnie jakby była ze szkła.

- Jestem Elizabeth, ale przyjaciele mówią mi Lizz – uśmiechnęłam się lekko

-Sarah – westchnęła z ulgą.

Odwróciłam się w stronę tablicy. Czułam na sobie wzrok Sary. Cat tak mocno biło serce, że nawet ja je słyszałam.

Lekcja upłynęła dość szybko, jak nigdy klasa była tak cicha, że nawet nauczyciel dziwnie się z tym czuł. Kiedy dzwonek zadzwonił Cat pociągnęła mnie szybko za sobą, by jak najszybciej opuścić klasę.

- Czekaj! Muszę wziąć od Sary książkę – zatrzymałam się.

- Przepraszam, ale mało zawału nie dostałam, czułam jej oddech na karku –powiedziała drżącym głosem.  

- Przesadzasz, nie jest taka zła, a na pewno równie przerażona jak my –szłyśmy powoli przez korytarz na biologię – wezmę książkę później, może uda mi się ją złapać na innej lekcji, jeśli będzie ją miała razem z nami – pomyślałam.

-Mam dziwne przeczucie, że coś się zdarzy w najbliższym czasie - mówiła cicho.

-Przestań tak mówić, przez ciebie i ja zaczynam się bać – stałyśmy przy Sali rozglądając się po korytarzu.

-Przepraszam, muszę o tym wszystkim pomyśleć – oparła się o ścianę.

-Dziewczynki czy widziałyście nową uczennice? Sarah? -  Podszedł do nas wychowawca, pan Richard

-Na pewno była na historii, a potem jej nie widziałam – odparłam spokojnie.

- Jeżeli ją zobaczycie przekażcie jej to – wyciągnął listę książek.

- Yyyy - żadna z nas nie chciała wziąć tej kartki.

-Spokojnie dziewczyny! Sarah jest najbardziej pokojową wampirzycą, jaką znam.

-Dobrze… czyli nas nie zje? - Spytała Cat, a ja wzięłam kartkę

-W żadnym wypadku – powiedział śmiejąc się i poszedł w głąb korytarza.

- Nie jestem pewna czy on mówi prawdę, może go zahipnotyzowali czy coś… – patrzyła przymrużonymi oczami na odchodzącego nauczyciela

- Na wypadek, żeby cię uspokoić po szkole odwiedzę tatę w pracy i poszperam o nich trochę – weszłyśmy do Sali.