ROZDZIAŁ 3

- Powiedz mu, że się tym interesujesz – odpowiedziała Cat na przerwie obiadowej.

- Znam swojego tatę i wiem że to nie wystarczy – dziabałam widelcem w jedzeniu. Byłam tak przejęta, że nie mogłam myśleć o jedzeniu.

-Uda się na pewno coś wymyślisz a teraz mów jak było na hiszpańskim? -  Nachyliła się do mnie i obdarzyła mnie zaciekawionym spojrzeniem.

- Normalnie, pani profesor Rose zadała nam napisanie 10 zdań. Mamy napisać o 5 rzeczach które lubimy i 5 których nie. Już nawet jedno wymyśliłam – Me gusta comer pizza – wolałam jej nie mówić o tym co powiedziała mi Sara

- Ehh .. tak, wiem lubisz pizze. . .No, ale wydarzyło się coś ciekawego, tak po prostu było normalnie? - Spojrzała na Sarah z obrzydzeniem.

- Tak – nienawidzę jej okłamywać, ale tez nie chciałam żeby się bała ich ,wzięłam przykład z Cat i spojrzałam na koleżankę, siedziała razem z resztą swojej grupy.  Jej przyjaciółka Trish była niska miała karnacje w kolorze mlecznej czekolady, czarne krótkie włosy i brązowe oczy które mroziły każdego na kogo spojrzy. Tom rozśmieszał Sarah i Maxa widać że jest najbardziej wyluzowany ze wszystkich. Miał bujną brązową czuprynę, szare roześmiane oczy i piękny uśmiech, aż sama chcę się uśmiechać.  Max miał ciało i twarz modela, blond włosy były nienagannie ułożone, zaważyłam również piękne niebieskie oczy podobne do Sary. Spojrzał na dziewczynę siedząca stolik dalej, a ta automatycznie się zaczerwieniła.  Gdy zwróciłam swój wzrok na Wiliama, poczułam niepokój, miał grobowa minę pozbawioną wszelkich uczuć, Max bezskutecznie próbował go rozśmieszyć. Na czoło spadały mu kosmyki brązowych włosów. Ubrany był jak normalny chłopak czarne spodnie i niebieska koszula. Wyczuł, że mu się przyglądam, bo nagle na mnie spojrzał. Jego oczy były tak mocno ciemno brązowe , że na pierwszy rzut oka wydają się być czarne jak bezdenna studnia. Poczułam chłód na skórze. Ani on, ani ja nie spuściliśmy wzroku. Poczułam przejmujący strach  i pewność że przy nim trzeba uważać na szyję.

- Liz?! - Trząchnęła mną Cat

- Tak? – z trudem oderwałam od niego oczy.

- Nie patrz na niego ,to się źle skończy jak będziesz go prowokować. Wgapiasz się w niego jak w jakiś obraz !– zmartwiła się ,a w jej oczach ujrzałam strach.

-Tak ,już – spojrzałam na niego ponownie.

- Jeju Liz, ty to zawsze wtrącasz się w to co nie trzeba – ostrzegła mnie i wstała, a ja razem z nią.

- Wyluzuj, każdy się na nich patrzy, więc czemu ja nie mogę? - Szłyśmy w stronę wyjścia

- Na nich ,nie na niego - westchnęła

- Elizabeth? - Usłyszałam głos Sarah, więc zatrzymałam się przed ich stolikiem.

- Tak? - Próbowałam być jak najbardziej spokojna, Cat użyła mnie jako swojej tarczy.

- Mogłabyś mi powiedzieć gdzie jest sala gimnastyczna? - Spoglądała to na mnie, to na Cat która wychylała zza moich pleców głowę.

- No jasne ,musisz zejść na dół i na koniec korytarza - spojrzałam ostatni raz na Wiliama. Przyglądał się mi tak, jakby mnie oceniał. Poczułam ciarki na plecach.

- Dzięki wielkie, jeszcze nie obejrzałam całej szkoły - zaśmiała się widząc zdezorientowaną minę Cat .

- Jak chcesz mogę cię oprowadzić – za wszelką cenę zmuszałam się by nie spojrzeć na Williama ,oraz żeby nie spostrzegł że się boję.

- To bardzo miłe z twojej strony, ale chcę jeszcze posiedzieć z przyjaciółmi. Dziękuje bardzo za propozycje, to jak spotkamy się na lekcji? – pożegnała nas.

- Tak to do zobaczenia – uśmiechnęłam się do niej .Pchnęłam moja przyjaciółkę do wyjścia .

- To było przerażające – obie westchnęłyśmy

-No – oparłam się o ścianę .Nawet jak nie byłam już w zasięgu jego wzroku czułam zimno na ciele.

- Jak on na ciebie patrzył. Jakby się zastanawiał, z której strony ugryźć! – oparła się obok mnie.

- Tylko patrzyłam na niego, przecież nie naruszyłam żadnej jego przestrzeni osobistej - zeszłyśmy na dół po schodkach. Przez okna wpadały ciepłe promienie słońca, które idealnie wtapiały się w jasny kolor ścian naszej szkoły.  

- Ja wciąż uważam że ich nie powinno tu być– spojrzała na mnie twardym wzrokiem

- I uważasz że ja mogę coś z tym zrobić ?-otworzyłam drzwi od szatni i wpuściłam ją przodem.

-No oczywiście ,pogadaj z tatą ciebie posłucha – jej włosy przy zdejmowaniu bluzki naelektryzowały się i każdy stał w inną stronę.

- Dobrze spróbuję z nim o tym pogadać-Nie sądzę żeby mój tata mnie słuchał ,zresztą chcę żeby Sarah chodziła do szkoły.

-Ale na razie to co musimy zrobić, to przeżyć do końca lekcji i szybko wracać do domu. Nie wiem jak ty, ale ja jestem wykończona tym co się działo. Wystarczy wrażeń jak na jeden dzień.

                                                                       *

Rozgrzewałyśmy się na boisku, poczułam ulgę, że nie było za gorąco. Jak na październik temperatura była niezwykle wysoka, jakby lato miało nigdy nie ustąpić jesieni. Co jak co ale ociekanie potem nie jest tym, czego pragnę. Sarah powoli zaczynała się przyzwyczajać do szkoły, chociaż ludzie  wciąż trzymali się na dystans. Z tego, co udało mi się podejrzeć na jej planie, wynika, że większość lekcji mamy razem. Wydaje mi się, że dzięki temu łatwiej będzie nam się zapoznać. -Tak Elizabeth jesteś głupia że próbujesz się zaprzyjaźnić z krwiożerczym wampirem i narażać się na niebezpieczeństwo ,ale jak byś tego nie zrobiła nie była byś sobą.-

- Lizz, masz chwilę. . .Możemy pogadać? - Podeszła do mnie ze zmartwioną miną.

- Tak - odeszłyśmy od dziewczyn stojących koło mnie.

- Nie martw się, nie chodzi o nic złego.. .Chciałam ci tylko powiedzieć, że zadziwiasz mnie. Nie wszyscy potrafią patrzeć na Willa, wiesz boją się go - w jej oczach dostrzegłam podziw.

- Szczerze mówiąc, to przypadek. Jego oczy są takie ciemne, zafascynowały mnie i tyle- może i głupio to zabrzmiało ale naprawdę tak było .

- Wiem, nie chce cię zranić. . .Ale posłuchaj, dla twojego dobra lepiej już ze sobą nie gadajmy – stała się smutna.

- Czemu? - Dotknęłam jej ramienia. Spojrzała na kogoś za mnie a potem spuściła wzrok.

Odwróciłam się i ujrzałam patrzącego na nas Williama. Jego twarz była jakby zasłonięta maską, żadnych uczuć. . . nic. Byłam pewna, że on ma coś z tym wspólnego.

- To jego sprawka? – Zapytałam Sarah, wyglądała na taką bezbronną . 

- Martwi się, że możesz mnie w jakiś sposób skrzywdzić – mówiła cicho – jest dla mnie jak brat. Martwi się o mnie. Nie mogę mieć mu tego za złe. Opiekuje się mną najlepiej jak potrafi. Wiem że to głupie jak ty mogła byś mi coś zrobić ale on wie więcej niż ja i muszę go słuchać.

- Że co?! – Krzyknęłam zdziwiona. -Jak niby ja mogła bym zrobić jej coś złego !-

- Przykro mi – odwróciła się i poszła do grupy.

- Muszę z nim pogadać - Nie mrugnął okiem, kiedy zobaczył, że idę w jego stronę. Gdy stanęłam naprzeciwko niego, nagle straciłam język w ustach. Cała moja pewność siebie nagle zniknęła. Bił od niego chłód .Dosłownie czułam od niego niechęć do mnie.

- Posłuchaj.. - Zaczęłam spokojnie – z mojej strony Sarah nic nie grozi, nie mam pojęcia skąd ci przyszło do głowy, że mogłabym jej coś zrobić. Może nie znam jej na razie zbyt dobrze, ale mam nadzieję, że w przyszłości zostaniemy przyjaciółkami, a ty nie masz prawa jej mówić, kto jest dla niej dobry! – Ostatnie słowa prawie wykrzyczałam.

- Jesteś albo odważna albo głupia- podszedł bliżej poczułam jego zapach, był słodki, a zarazem drapieżny, dokładnie tak jak on.

- A ty… - urwałam nie wiedząc, co powiedzieć.

- Zabawna jesteś – zaśmiał się odsłaniając rząd białych prostych zębów.

- Dupek – idealne słowo na określenie jego zachowania.

Odwróciłam się, ale złapał mnie za ramię. Próbowałam się wyrwać, ale nie miałam szans przy jego żelaznym uścisku.

- Jeżeli Sarah ucierpi przez ciebie przysięgam, zabiję cię – szepnął mi do ucha, poczułam dreszcze na całym ciele - miłego dnia – powiedział i odszedł.

A ja stałam otępiała i nie wiedziałam co robić. Nie rozumiałam nic z tego wszystkiego .Jakim sposobem miała bym skrzywdzić Sarhe ? Czemu ma się trzymać ode mnie z daleka ? Co tu się dzieje? –Muszę pogadać z tatą i to jak najszybciej!